In het kader van de gesmaakte Casino Boite reeks – waarin men actuele en Belgische dubbelprogramma’s aanbiedt – mochten we vanavond gaan genieten van het tweeluik Falling Man en Crayon Sun.

Falling Man is een viertal uit het Gentse dat reeds sinds 2008 op onze podiums te bewonderen is. Wat zij brengen is een kruisbestuiving tussen donkere, zware rock en de early new wave/punk overgoten met goed in het oor liggende ritmes. Ze brachten dit jaar een EP op de markt ‘Candy’ genaamd en die werd dan ook uitvoerig voorgesteld. Met nummers als ‘Soon’ en ‘My Ghost’ krijgen we ook ouder werk te horen. Vier gedreven muzikanten op het podium die mekaar perfect aanvoelen. Het ontbreken van een basgitaar wordt ruimschoots gecompenseerd door de donkerzware loodzwarte gitaaruithalen van enerzijds Paul Van De Velde en anderzijds Lode Sileghem. Zij produceren de juiste portie noise waarop Sander Van den Broecke zijn teksten mag uitbraken. Drummer Sven De Potter houdt alles strak binnen de lijnen. Zo strak zelfs dat hij al tijdens het eerste nummer een gat in zijn snaredrum slaat. Gelukkig hebben die van de Casino er nog eentje in reserve. Als het euvel is opgelost gaan deze ‘vallende mannen’ gewoon door op hun élan. Het zittend publiek lust er zichtbaar pap van want de zelf gepende nummers worden op stevig applaus onthaald. Zeker een band om in de gaten te houden en ééntje die we zeker willen terugzien op de alternatieve festivalletjes die ons land rijk is zoals bijvoorbeeld Rock Herk (om er maar één te noemen).

Na het nodige ombouwwerk is het podium klaar voor Crayon Sun. Op het eerste zicht zou je denken dat muzikale duizendpoot Aldo Struyf – bekend van zijn werk met Mark Lanegan en Millionaire maar ook bezieler en oprichter van het ter ziele gegane Creature With The Atom Brain – en smoelschuiver, bluesbeest Big Dave Reniers – die we kennen van de vroegere Electric Kings en het latere Little Hook – niets maar dan ook niets met mekaar gemeen hebben. Beiden komen uit 2 totaal verschillende muzikale werelden maar hey…..niets is minder waard. De twee vonden mekaar tijdens de opnames van de laatste Creature With Atom Brain cd ‘Night Of The Hunter’. De bewondering was blijkbaar wederzijds en als stadsgenoten besloten ze een verdere samenwerking op poten te zetten. Zij bundelden hun krachten en muzikale knowhow en Crayon Sun was geboren.

Op dit genre valt niet echt een etiket te plakken en dat hoeft ook niet. Je hoort flarden Nick Cave en Mark Lanegan maar ook de rauwe ongepolijste pioniersblues is nooit veraf. Dit alles in combinatie met bezwerende trance-beats en hier en daar een exotische toets geeft de perfecte mélange die kan dienen voor een donkere, sinistere roadmovie. Wat mij vooral opvalt bij het aanschouwen en vooral aanhoren van dit alles is de veelzijdigheid van Big Dave’s stemgeluid. Hij schakelt moeiteloos over van de hogere kopstem naar de diepere donkere basstem. Straf. Ook Aldo’s geniale muzikale interventies op synthesizer en gitaar mogen er zijn. De heren Struyf en Reniers worden bijgestaan door Tomas De Smet op basgitaar die een perfecte ritmetandem vormt met Antoni Foscez op de drums. Ook gitarist Dave Hubrechts doet zijn muzikale duit in het zakje en vormt meermaals het perfecte klankbord waarop Aldo en Dave hun gangen kunnen gaan.

De sfeer zit vanaf het openingsnummer ‘The Sound Of A Broken Wing’ meteen goed en naarmate het optreden z’n weg gaat, komen de muzikanten los. Plots verschijnen er nog 3 extra blazers ten tonele. Een trombone-, saxofoon- en trompetspeler komen het vijftal versterken en geven een extra cachet aan het geheel. Een onverwachte en aangename verrassing. Na het optreden vertelde Dave ons dat dit geen éénmalige gebeurtenis zou zijn en dat de ‘Horns’ nog wel meer optredens zouden afwerken. Een gegeven dat we enkel maar kunnen toejuichen. Met ‘Don’t Get In’ gaan alle registers open en krijgen we een begeesterende Dave te zien die helemaal in de ban van de muziek zichzelf smijt. ‘Where Are You’ is dan weer het sein aan alle muzikanten om remmen los te laten en zichzelf te verliezen in een niet aflatende transcenderende beat die naar het einde toe helemaal ontaardt in een bezwerende jam en waarbij de bluesy harmonica van Big Dave het geheel een duivelse toets geeft. Dit is de ‘crossroad’ waar Sonny Boy Williamson II zijn ziel verkoopt aan de duivel en een pact aangaat met de donkere en gitzwarte klanken van Nick Cave. Mark Lanegan en Dave Eugene Edwards – Wovenhand – kijken geamuseerd toe en zien dat het goed is.

En zo naderen we het einde. Met ‘No More’ zetten de heren er een punt achter en verdwijnen ze in de coulissen. Het publiek wil duidelijk meer en dat krijgen we dan ook. Een dubbele bisronde. Een beklijvende versie van de Original ‘Wayfairing Stranger’ komt er als eerste aan. Er zijn zoveel verschillende versies van deze klassieker maar deze van Crayon Sun kleeft aan onze ribben en blijft nazinderen. Het is één van de betere versies die ik ooit hoorde. Met ‘Solitude’, tevens het eindnummer op de titelloze cd van Crayon Sun, komt er een einde aan dit toch wel bijzondere optreden. Een geslaagde Casino Boite waarvan het aanwezige publiek zichtbaar genoot. We kunnen initiatieven zoals dit enkel maar toejuichen want zo krijgt Belgisch muzikaal talent een kans zich te etaleren naar een breder publiek.

Playlist: The Sound Of A Broken Wing/ Black Sun/ The Bender/ Don’t Get In/ A Sea Called Seia/ Night Of The Hunter/ Friday’s Child/ Where Are You?/ Find Love And Let It Kill You/ Roaches/ No More
Bis: Wayfairing Stranger/ Solitude

Huibbe

Foto's © An Saenen